Ένας συνεργάτης...

 Ένας συνεργάτης από αυτούς που γράφουν καμιά φορά για τον «Νέστορα», λόγω των ημερών… μου ζήτησε άδεια επ’ αόριστον. Έτσι ήταν η συμφωνία μας απ’ την αρχή. Άμισθος, για να μπορεί να υιοθετεί την σιγή ασυρμάτου… όποτε γουστάρει ο ίδιος ή όποτε δεν γουστάρω εγώ να μπορώ να του πω, ΤΕΛΟΣ στη συνεργασία μας.

Για να καλύψω το κενό της στήλης(είναι δύσκολο λόγω των ημερών να καλυφθεί με παραπολιτικά), τον προέτρεψα να γράψει κάτι για τελευταία φορά πριν επιστρέψει(αν επιστρέψει…) απ’ την επ’ αορίστον άδεια του…

Μου πρότεινε(ίσως σκεπτόμενος τεμπέλικα) να αντιγράψω σχόλια και απόψεις συναδέλφων μου και να φιλοξενήσω δικά του, επί αυτών. Δέχθηκα με χαρά, αφού φυσικά, είδα το περιεχόμενο.

Απολαύστε τα:

Δ. Αραμπατζής(Από την Ρουμπρίκα με τις συνεργάτιδές της το ανέκδοτο): «Στη ζούγκλα γίνεται ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ανάμεσα σε ελέφαντες και μυρμήγκια. Σε μια ντρίπλα ένας ελέφαντας πατάει ένα μυρμήγκι και το τραυματίζει. Τότε ο αρχηγός της ομάδας των μυρμηγκιών του λέει αυστηρά: Θα παίξεις επιτέλους κανονικά ή μήπως θέλεις να παίξουμε κι εμείς έτσι άγρια»; Οι συνεργάτιδές του, προέτρεψαν τους αναγνώστες να δώσουν Προσοχή στο μήνυμα.

Σχόλιο του Νέστορα: Το ελεφαντο-μυρμηκικό μήνυμα των συνεργατών σας, έρχεται σε αντίθεση με την προσπάθεια που κάνατε τόσα χρόνια για να μας πείσετε για την πορεία της ζωής σας.

Ως θύμα των μιλιταριστών του 67’ και οπαδός του ανένδοτου, νομίζω ότι είναι λάθος των συνεργατών σας η επιλογή αυτού του ανέκδοτου. Μπορεί να εκληφθεί από έναν μη υποψιασμένο αναγνώστη ότι είστε και εσείς Θιασώτης της ιδέας, περί του «δικαίου των ισχυρών», άσε που μπορεί να εκπέμψει και μήνυμα αλαζονείας.

Δεν θα μιλήσω για τον δαυϊδ και τον Γολιάθ. Νομίζω ότι είναι περιττό και πως σας αδικούν οι συνεργάτισσες σας, προβάλλοντας το μήνυμα του ισχυρού, πλην όμως δυσκίνητου ελέφαντα. Άσε που υποτιμούν το σύμβολο της εργατικότητας και χρησιμότητας, ακόμη και των κηφήνων για τη Βασίλισσα…

Εκτός εάν γνώριζαν την δεδομένη αντιπάθειά σας γι’ αυτήν απ’ τα μικρά της χρόνια… Από τότε που φωνάζατε μαζί με τον αδελφό σας Αθανάσιο, «Λεφτά για την Παιδεία κι’ όχι προίκα στη Σοφία». Τότε που μυρμηγκιάζανε… τα πλήθη στις πλατείες μετά τον ανένδοτο που κήρυξε ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου εναντίον της τότε «ελεφαντικής» βασιλείας.

Θα κλείσω εδώ γιατί θυμήθηκα την τότε αντίδραση του Γέρου της Δημοκρατίας απέναντι σε έναν υβριστή του μέσα στη βουλή, λέγοντας στους λίγους… αναγνώστες της δικής μας μυρμηγκοφωλιάς…, ότι να μην στεναχωριούνται για κάτι που κάποιος ή κάποιοι είπαν ή θέλησαν να πουν μέσω μηνύματος. Πρέπει να δουν πρώτα ποιος το είπε.

Επειδή εγώ πιστεύω, ότι ήταν ατυχής η επιλογή των συνεργατών σας για το παραπάνω ανέκδοτο, το προσπερνώ. Θα στεναχωριόμουν αν το είχατε επιλέξει εσείς.

Εσείς που για μένα πράγματι κάνατε ανένδοτο αγώνα για να παραδώσετε ένα βασίλειο… στον Αλέξανδρο γιό σας, που θα ήθελε να είναι ο οποιοσδήποτε στη θέση του.

Τώρα, το πως θα χρησιμοποιήσει αυτή την κληρονομιά ο απόγονός σας, θα το κρίνει η ιστορία. Αν στο διάβα του…υιοθετήσει το δίκαιο των ισχυρών χωρίς να λάβει υπόψιν του ότι σ’ αυτή τη ζωή υπάρχουν και μυρμήγκια… θα τον κρίνει η ιστορία και το αποτέλεσμα για το εάν θα γίνει Μέγας. Όπως εσάς.

Α. Αραμπατζής Για άρθρο του στην «Ακριτική φωνή» με τίτλο:

«Συμφέροντα και φίλοι»

Αν κατάλαβα καλά από τα λίγα γράμματα που ξέρω, αν υιοθετείτε ότι «Η Αγγλία δεν έχει μόνιμους φίλους, αλλά μόνιμα συμφέροντα» γιατί στο τέλος του άρθρου σας εκφράζετε την προτροπή να επισκεφθεί η Άνασσα της την χώρα μας;

Ασφαλώς θα γνωρίζετε ότι τότε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής παρ’ ότι επέστησε την προσοχή στον τότε βασιλέα Παύλο τους κινδύνους που εγκυμονούσε το ταξίδι της Φρειδερίκης στο Λονδίνο ή άνασσα έκανε του κεφαλιού της…(ίσως για να δείξει η ίδια ή αυτοί που κρύβονταν πίσω απ’ αυτήν, ποιος ανάσσει…)

Διάβασα πρόσφατα σε ομιλία που έκανε ο Β. Μαρκεζίνης(αυτός ήταν που είπε ότι «η Αγγλία ποτέ δεν χτυπάει η ίδια αλλά βάζει άλλους να το κάνουν»; ή ο πατέρας του; Μήπως εννοούσε και την Κύπρο; Αν ναι, σίγουρα θα γνώριζε ότι είναι το μοναδικό αδελφό κράτος που επιβεβαιώνει τον κανόνα του α-νάδελφου… της Ελλάδας) σε αξιωματικούς της σχολής πολέμου ότι: «Κακώς η εξωτερική μας πολιτική παραείναι σταθερή εδώ και 60 χρόνια και δεν αποκολλάται από το παντελόνι του αμερικανού Πρέσβη στην Κηφισίας».

Και το φουστάνι της Άνασσας θα πρόσθετα εγώ, αφού η Αγγλία είναι το μακρύ χέρι των Η.Π.Α στην Ευρώπη. Δικαίως διπλωματικοί κύκλοι εδώ και πολλά χρόνια για τις γνωστές της κωλοτούμπες…, την χαρακτήρισαν ως πουτ…να στη διπλωματία.

Ο κ. Β. Μερκεζίνης τον οποίο μαζί με τον αείμνηστο πατέρα του πολλές φορές σας άκουσα να εξυμνείτε, είπε και κάτι άλλο στους αξιωματικούς της σχολής πολέμου: «Τώρα τα αμερικανικά αεροπλάνα περνούν μέσω Ρωσίας για να πάνε στο Αφγανιστάν. Οι ισορροπίες μεταβάλλονται διαρκώς, πάμε σε μια εποχή συνεργατικού ανταγωνισμού».

Δύο ερωτήματα προς τον κ. Αραμπατζή:

1ο Γιατί εκφράζετε παρακλητικά την άποψη ότι η Βασίλισσα της Αγγλίας πρέπει να επισκεφθεί και τη χώρα μας όταν δεν τόλμησε να το προτείνει ούτε καν ο κ. Β. Μαρκεζίνης τον οποίο θαυμάζετε και ασφαλώς θα γνωρίζετε ότι τον έχει τιμήσει η ίδια με τον τίτλο «Sir» για την προσφορά του σε νομικά θέματα που αφορούν τις διεθνείς σχέσεις των κρατών;

2ο Γιατί τέτοια υποτέλεια; Τυχαία ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής επιχείρησε να κάνει το άνοιγμα προς τους Ρώσους;

Αν μου πείτε ότι στη πολιτική μετράει το αποτέλεσμα, θα σας πω ότι για την υστεροφημία του πραγματικού ηγέτη, μετράει ο αγώνας του, εναντίον των ισχυρών. Ειδικά αν οι τελευταίοι (όπως εσείς ο ίδιος ομολογείτε στο άρθρο σας) δεν αναγνώρισαν πολλάκις την θυσία των μικρών… φίλων τους, που ήταν μέλη του συμμαχικού παράγοντα… για πολλά χρόνια. Για διάβασε και το παρακάτω για να καταλάβεις…
Αλκινόη Μοσχίδου Αναδημοσίευση από τον «Παρατηρητή» στις 14-12-10, λόγω του κλίματος των ημερών και τον αναμενόμενο ερχομό του Αϊ Βασίλη…

Νέστορας: Ουδέν σχόλιον. Υιοθετώ πλήρως το περιεχόμενο…ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!

«Έρχονται Χριστούγεννα σε λίγες μέρες και μετά έρχεται Πρωτοχρονιά και όλοι λίγο πολύ, αν και έχουμε μεγαλώσει, κάτι θα ζητήσουμε από τον Αϊ Βασίλη. Άλλοι θα ζητήσουν λεφτά, για να πληρώσουν τα χρέη τους, άλλοι έναν μεγάλο έρωτα, άλλοι ένα καταπληκτικό αυτοκίνητο, άλλοι την υγείας τους. Όλα θεμιτά, όλα αξιόλογα!

Εγώ θα ζητήσω να με αγαπούν οι φίλοι μου, όπως με αγαπούν και με αγαπούσαν και να συνεχίσω να τους αγαπώ και γω με την ίδια ένταση!

Γιατί μια ζωή χωρίς φίλους, είναι μια ζωή κενή και δυσβάστακτη. Θα μου αντιτάξετε τον έρωτα και θα συμφωνήσω μαζί σας, όμως ο έρωτας είναι σχεδόν πάντα εφήμερος, όμως οι καλοί φίλοι είναι παντοτινοί! Μέσα από τους φίλους διδάσκεται τα πιο δυνατά συναισθήματα: της αγάπης, του μίσους(μετά επανέρχεται στην πραγματικότητα της αγάπης, αλλά το έχεις νιώσει), της αφοσίωσης, της συντροφικότητας, της απογοήτευσης, του θυμού. Έχεις ζήσει μαζί τους μια απέραντη ποικιλία αισθημάτων αλλά και μια απέραντη ποικιλία εμπειριών που σε έχουν οδηγήσει σε αυτά τα αισθήματα, που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα μέσα σου.

Με τους φίλους δε γλεντάμε μόνο, δεν τα πίνουμε και χορεύουμε πάνω στα τραπέζια, με τους φίλους γνωρίζουμε όλες σχεδόν τις πτυχές της ζωής μας. Μοιραζόμαστε μυστικά, κλαίμε στον ώμο τους, γελάμε με τ’ αστεία τους, ακούμε τα άδολα ψέματά τους με τρυφερότητα και πάνω απ’ όλα τους συγχωρούμε για τα λάθη τους αλλά στο τέλος τους λέμε την αλήθεια και τη γνώμη μας.

Στους φίλους πρέπει τους χαϊδεύουμε τ’ αυτιά για λίγο και μέχρι να περάσει το πρώτο σοκ και μετά να τους δίνουμε τη σφαλιάρα, που θα τους συνεφέρει και θα τους οδηγήσει στην πραγματικότητα. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να δώσουμε τη σφαλιάρα, γιατί το δικό μας χτύπημα θα εμπεριέχει αυτό το γλυκό μούδιασμα της ένεσης του οδοντογιατρού, που στην αρχή σε εκνευρίζει, αλλά μετά το απολαμβάνεις και αναρωτιέσαι τι θα έκανες χωρίς αυτό. Αυτή είναι η σφαλιάρα του φίλου, ένα γλυκό μούδιασμα, που σε οδηγεί κάπου καλά!

Οι φίλοι είναι βράχοι, που στέκονται κοντά μας για να μας προστατέψουν από άλλου είδους σφαλιάρες και σκληρά χτυπήματα, που μπορεί να μας δώσει ο οποιοσδήποτε σε αυτή τη ζωή. Όμως η ζωή είναι λιγότερο σκληρή και αδυσώπητη κοντά στους φίλους. Γι’ αυτό φέτος θα ζητήσω από τον Αϊ Βασίλη να συνεχίσω να έχω στην ζωή μου τους φίλους μου και αν μου στείλει και άλλους θα τους δεχτώ με ανοιχτές αγκάλες!»